Songdo IBD in Zuid-Korea is de bekendste smart city in het land. Bij het woord smart city zou je in eerste instantie denken aan een stad gevuld met robots, drones, kunstmatige intelligentie, etc. Echter, het ‘smart’ komt voornamelijk naar voren in publieke diensten zoals aandacht voor misdaadpreventie, het beschermen van het milieu, verkeersveiligheid en het voorkomen van rampen (Hijink, 2019; De Waal, 2012). Zijn dit nu de steden van de toekomst? En hoe positief is deze ontwikkeling nu eigenlijk?
Door: Jill Stigter
De plannen voor het bouwen van deze stad in Zuid-Korea worden al sinds 2004 uitgevoerd, op een gebied 50 kilometer van de hoofdstad Seoul. Songdo IBD staat voor Songdo International Business District en focuste zich in eerste instantie op het ontwikkelen van grote kantoorgebouwen, appartementen en ziekenhuizen. Dit breidde zich uiteindelijk ook uit naar plannen voor culturele en milieuvriendelijke voorzieningen (Hijink, 2019).
Wat zijn nu zoal de kenmerken van Songdo? Bewoners kunnen bijvoorbeeld op afstand hun appartementen in de gaten houden en de temperatuur en verlichting regelen. Daarnaast bestaan er weinig tot geen vuilnisbakken meer in het gebied. Dit is deels een gevolg van strenge wetgeving omtrent milieuvervuiling, maar ook vanwege een ondergronds stelsel dat het afval wegzuigt uit de woningen. Verder hangen overal in de stad sensoren die de kwaliteit van de lucht meten, waarna deze gegevens openbaar worden gemaakt voor de bewoners om in te zien. Dit kunnen ze doen door gebruik te maken van de gratis wifi die wordt aangeboden in de hele stad. En ten slotte zijn er ook nog eens camera’s. Heel veel bewakingscamera’s (Hijink, 2019; De Waal, 2012).
Door het gebruik van deze camera’s in de stad wordt gigantisch veel data over de bewoners opgeslagen.
Door het gebruik van deze camera’s in de stad wordt gigantisch veel data over de bewoners opgeslagen. Dit wordt allemaal verwerkt via een centrale database en eigen software in het controlecentrum op de derde verdieping van de G-Tower. Hier houden tientallen werknemers, waaronder veel politieagenten, elk meer dan honderd bewakingscamera’s in de gaten (Hijink, 2019; De Waal, 2012). Klinkt aardig hetzelfde als Big Brother in Orwell’s 1984. Maar op deze manier wordt op een effectieve manier het leven in de stad geoptimaliseerd, door alle data te combineren en te analyseren. Het doel is om de stad zuiniger te maken en het leven efficiënter, prettiger en veiliger (De Waal, 2012).
Veiligheid en duurzaamheid zijn twee speerpunten van deze smart city. Het Amerikaanse netwerkbedrijf CISCO is betrokken bij het ontwerpen van de nieuwe diensten (De Waal, 2012). Ze willen bijvoorbeeld een dienst lanceren waarbij kinderen op een efficiënte manier kunnen worden gevolgd in de stad, door het gebruik van een armbandje met chip. Wanneer het kind verdwaalt, kunnen de autoriteiten of ouders ze weer makkelijk opsporen. De duurzaamheid wordt aangepakt door het energiegebruik scherp in de gaten te houden, bijvoorbeeld door kantoorgebouwen zelfstandig alle computers en lichten uit te laten schakelen wanneer de laatste werknemer het pand verlaat (De Waal, 2012).
Het doel is om de stad zuiniger te maken en het leven efficiënter, prettiger en veiliger.
Maar zoals ik al eerder zei: dit begint aardig veel te lijken op een real life Big Brother. Er is dan ook veel kritiek over het project te vinden (Sennett, 2012; De Waal, 2012). Volgens Sennett (2012) worden de bewoners op deze manier voornamelijk gezien als consumenten waaraan de diensten verkocht kunnen worden. Het menselijke aspect is hierbij kwijtgeraakt en aan de inbreng van de bewoners wordt geen aandacht besteed. Daarnaast wordt door Glasmeier en Christopherson (2015) de vraag gesteld in hoeverre smart cities de diepliggende problemen van een stad kunnen oplossen, zoals armoede. Met alle technologie en data waar men nu toegang tot heeft, zou je denken dat veel van deze problemen makkelijker op te lossen zijn. Is het idee van een smart city compleet inclusief? Neemt het alle mogelijke factoren en actoren met zich mee? Of sluit het juist de groepen uit die niet mee willen of kunnen gaan met deze ontwikkelingen?
Literatuur
Glasmeier, A., & Christopherson, S. (2015). Thinking about smart cities. Cambridge Journal of Regions, Economy and Society, 8, 3-12.
Hijink, M. (2019, 22 februari). Hier woont Big Brother. NRC Handelsblad. Verkregen van https://www.nrc.nl
Sennett, R. (2012, 4 december). No one likes a city that’s too smart. The Guardian. Verkregen van https://www.theguardian.com
Waal, M. de (2012, 29 december). New Songdo Smart City. De Volkskrant. Verkregen van https://www.volkskrant.nl
Tekstredactie: Melloney Temmerman
