Leerlingen die geschiedenis in hun vakkenpakket op de middelbare school hadden, zullen het onderwerp ‘de Tweede Wereldoorlog’ vast uitgebreid voorbij hebben zien komen. Geen ander onderwerp is zo uitbundig en gedetailleerd behandeld. Wat daarbinnen echter volledig buiten beschouwing werd gelaten, is de Japanse militaire politie, genaamd de Kempeitai. Dit is opmerkelijk, gegeven het feit dat zij tienduizenden mensen hebben vermoord en de meest gruwelijke martelingen uitvoerden (Blundell, 2009).
Door: Floor van Heijst
De Kempeitai werd opgericht in 1881 als onderdeel van het Japanse leger en was actief tot en met het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het voerde een breed scala aan taken uit: van inlichtingenwerk en spionage tot het beheren van gevangenenkampen, en van propagandavoering tot het uitvoeren van wetenschappelijke experimenten op gevangenen (Melchior, 2009). Om in de Kempeitai te komen moest je gerekruteerd worden. Dit werd vaak gedaan binnen de verschillende afdelingen van het Japanse leger (Lamont-Brown, 1994). Daarnaast haalde de Kempeitai ook criminelen binnen. Deze criminelen werden dan ingezet om gevangenen te martelen en te verkrachten, wat zij zonder problemen (en soms zelfs met plezier) deden, gezien hun sadistische en sociopathische karakteristieken (Niderost, z.d.).
In het eren van basale mensenrechten en internationale verdragen had de Kempeitai weinig interesse. Zo schonden ze internationale afspraken over oorlogsvoering door mensen uit neutrale zones gevangen te nemen en wreed te behandelen (Melchior, 2009). Ook habeas corpus, een rechtsbeginsel wat inhoudt dat iedereen het recht heeft om zijn eigen arrestatie of gevangenzetting aan te vechten, werd volledig genegeerd (Niderost, z.d.). Mensen werden voor de kleinste vergrijpen opgepakt en werden meteen als schuldig beschouwd (Lamont-Brown, 1994). Innocent until proven guilty bestond niet voor de Kempeitai (Melchior, 2009).
Er bestond een handboek voor de Kempeitai over het martelen van gevangenen. Dit zou volgens de richtlijnen alleen toegepast moeten worden als alle andere mogelijkheden niet werkten. In de praktijk was hier weinig van te zien (Kagan & Hyslop, 2017). Allerlei marteltechnieken werden uitgevoerd om informatie naar boven te halen. De officieren van de Kempeitai geloofden een bekentenis ook pas als deze door middel van marteling was verkregen (Lamont-Brown, 1994). Een aantal voorbeelden om dit tot verbeelding te brengen, zijn onder meer: scherpe objecten in de vagina duwen, een tuinslang door de keel duwen zodat de buik vol liep met water, waarna de officieren op de buik gingen springen, en elektrische schokken of hete ijzers aanbrengen op genetalia (Blundell, 2009; Melchior, 2009).
De Kempeitai was ook van mening dat hun soldaten een seksuele uitlaatklep nodig hadden. Om voor deze zogenaamde comfort women te zorgen, werden aanvankelijk prostituees geworven, maar al snel werden vrouwen uit gevangenkampen gedwongen om in de bordelen te werken (Blundell, 2009). Dit zou naar schatting om 60.000 tot 200.000 vrouwen gaan (Melchior, 2009). Vandaag de dag is deze seksuele slavernij, zoals veel andere praktijken van de Kempeitai, nog niet erkend door de Japanse overheid (Blundell, 2009).
Wat misschien nog wel het meest gruwelijke onderdeel van de Kempeitai was, zijn de speciale kampen zoals Unit 731. Hierin werden gevangenen onderworpen aan experimenten op het menselijk lichaam (Niderost, z.d.). Wetenschappers infecteerden hen met bacteriën en parasieten, zoals de pest en cholera. Om te zien wat dit met het menselijk lichaam deed, ontleedden ze hen, vaak nog levend en zonder verdoving. Verder werden lichaamsdelen geamputeerd en op een ander deel van het lichaam opnieuw vastgemaakt. Ook werden vrouwen verkracht en zwanger gemaakt, waarna soortgelijke experimenten werden uitgevoerd om te zien wat dit met de foetus deed (Blundell, 2009; Stockton, 2017). Naar schatting zijn zo’n 12.000 krijgsgevangenen in Unit 731 vermoord (Blundell, 2009).
Toen de oorlog aan zijn einde leek te komen, hanteerden de Kempeitai een leave no survivors beleid (Blundell, 2009; Melchior, 2009). Veel gevangenen werden in korte tijd nog geëxecuteerd. In één geval hadden de Kempeitai de overgebleven gevangenen uit een kamp gedwongen een mijn binnen te gaan. Eenmaal daar werden karren van de rails afgeduwd, welke bovenop de gevangenen landden. Daarna werd de ingang opgeblazen, en alle gevangenen liggen nog steeds in die mijn begraven (Melchior, 2009).
Uit het bovenstaande mag blijken dat de Kempeitai zich gedurende lange tijd zeer vaak aan zware misdaden hebben vergrepen. De mensenrechtenschendingen die de Kempeitai op talloze momenten hebben begaan, zouden een paar generaties later niet vergeten moeten zijn. Daarom verdient deze onderbelichte zaak een plaats in het geschiedenisonderwijs op middelbare scholen. In een multiculturele samenleving zoals die van ons zouden ook niet-Westerse kanten van verhalen belicht moeten worden.
Literatuur:
Blundell, N. (2009, 2 augustus). Demons of depravity: the Japanese Gestapo. Geraadpleegd van https://www.express.co.uk/expressyourself/117740/Demons-of-depravity-the-Japanese-Gestapo.
Kagan, N., & Hyslop, S. G. (2017, 12 december). Meet the Kempeitai – The Gestapo of Imperial Japan. Geraadpleegd van https://militaryhistorynow.com/2017/12/12/meet-the-kempeitai-the-gestapo-of-imperial-japan/#comments.
Lamont-Brown, R. (1994). Kempeitai: Ruthless policemen of the rising sun. Police Journal, 67(2), 163-167.
Melchior. J. (2009). Japan’s Gestapo: Murder, Mayhem and Torture in Wartime Asia by Mark Felton [Review van het boek Japan’s Gestapo: Murder, Mayhem and Torture in Wartime Asia, van M. Felton]. Far Eastern Economic Review, 172(9), 72-74.
Niderost, E. (z.d.). The Kempeitai: Japan’s Dreaded “Gestapo”. Geraadpleegd van https://warfarehistorynetwork.com/2019/01/26/the-kempeitai-japans-dreaded-gestapo/.
Stockton, R. (2017, 2 november). Inside Unit 731, World War II Japan’s Sickening Human Experiments Program. Geraadpleegd van https://allthatsinteresting.com/unit-731.
